“Çocuk; ocağın da kucağın da süsüdür.”
Evet, çocuk
Ne kadar güzel bir sözcük
Tatlı mı tatlı bir sözcük
Çocuklar şen, çocuklar şakrak,
Şakır şakır şakıyorlar
Kuşların dallarda şakıdığı gibi
Ne zaman bir karamsarlık kaplarsa içimi,
Ne zaman yalnızlık abanırsa üzerime
Bir gurbet diyarında,
Ne zaman dünyam kararıp da ağlamaklı olursam
Atarım kendimi çocukların bulunabileceği bir yere.
Eğer kapalı bir odada yapayalnızsam
Açarım penceremi
Odam çocuk sesleriyle dolsun diye.
Duyduğum zaman çocukların şen cıvıltılarını
Ruhumu kuşatan dumanlar, isler dağılmaya başlar.
Çünkü ışıktır onlar
Bir rahatlık duyarım, kaslarım gevşer
Gülümseyen yüzümden okunur hemen
Yeniden güven duyarım kendime.
Çünkü çocuklar;
Yaşamın başlangıcıdır,
Bir tazeliktir onlar.
Çünkü çocuklar;
Masumiyetin simgesi
Mutluluğun ve neşenin ana kaynağıdır.
Çünkü çocuklar;
Dertlerden, kederlerden, bütün kemliklerden
Çok uzak ama
Allah’a daha yakındır onlar.
Sadece oynamayı, eğlenmeyi, gülmeyi bilirler onlar
Ağlamalarında bile saklıdır bütün bunlar
Kesin, kesin!
Sakın aksini söylemeyin bana!
Çocuksuz bir dünya kocaman bir hiçtir gözümde.