Filistin özelinde kendi özümüze dönüp bir iç muhasebe yapmaya ne dersiniz?
Biliyorsunuz yıllardır Filistin’de bu zulüm devam ediyor. Ama yaşadığımız bu günlerde İsrail zulmün dozunu artırarak bütün dünyaya gösterdi ki yaşlı, çocuk demeden öldürüyor hiçbirine hayat hakkı tanımıyor. Hatta mezarlıklarına dahi tahammül edemiyorlar. Kendilerine oyun sahası yapmak için iş makineleri ile mezarlığı alt üst ettiler. Bu kadar gözleri dönmüş azmış bir kavim.
Peki bu yaşananlar karşısında bizler, biz Müslümanlar ne yapıyoruz?
Geçtiğimiz günlerde bir şehrimizde Filistin’li kardeşlerimiz yararına kermes yapıldı. Açılışta kocaman bir yaş pasta üzerinde Ebu Ubeyde’nin eli ve bayrak resmedilmiş. Şehrin ileri gelenleri pastayı keserek açılış yapıyor. Bununla da bitmiyor Filistinli kardeşlerimize destek olalım diye Türkiye genelinde kermesler düzenleyip gelirini kardeşlerimize göndermek için topluyoruz. Ama bu sefer durum çok daha vahim bunun dahi farkında değiliz…
Filistinli çocuklar, yaşlılar ve kadınlar aç susuz perişan halde her an ölümü beklerken bizler ancak midemizi doldurarak onlara destek olmaya çalışıyoruz. Bununla yetiniyor hatta övünüyoruz. Dahası Ebu Ubeydenin afişlerini boy boy her yere asıyoruz. Sen bizim gururumuzsun seninle iftihar ediyoruz. Biz senin yanındayız nidaları atıyoruz. Bir dönüp kendimize soruyor muyuz sen onun yanında olduğunu söyleyecek ne yaptın ki bir de övünüp duruyorsun.
Diğer tarafta bir avuç insan cami önünde basın açıklaması yapıyor. Ardından kahrolsun İsrail naraları yükseliyor. Sonra rahatlıyor işimize kaldığımız yerden devam ediyoruz. Bizi izleyen Yahudiler seviniyordur izlerken çünkü bizden bekledikleri şeyi elde ettiler. Bu pasif Müslümanın yapacağı eylemdir. Demek ki istedikleri kıvama gelmişiz. Mazlum insanlara, Müslümanlara en büyük zararı Yahudiler değil pasif Müslümanlar verir. Yahudi Yahudiliğini yapıyor da peki ya biz Müslümanlar ne yapıyoruz? Gözümüzün önünde bir yer alevler içinde yanıyor, yanımızda ise akarsu var. Biz o suyu o ateşe atmaktan aciziz.
Devam edelim, bir diğer grup Filistin’li kardeşlerimize destek vermek için oruç tutuyor ama mükellef bir iftar sofrası ile oruçlarını açıp Rabbim kabul buyursun diye dua ediyorlar. Bir diğer tarafta ihtişamlı hafızlık törenleri düzenleniyor. Bununla gurur duyuyoruz. (Bunda bir sıkıntı yok tabi) Ama Rabbimizin bizden dileği Kur’an-ı bir yol haritası bilip hayata aktarmak. Bu çocuklarımız Filistin’li çocukların yaptığı gibi ayetlerle konuşup bunu hayatlarına aktarıyorlar mı/ aktaracaklar mı?
Soru şu: Biz hangisine önem veriyoruz?
Yine bir imam cuma hutbesinde Filistinli kardeşlerimize yapılan bu zulme sessiz kalmayıp bizim bu konuda hükümete de söz söyleme hakkımızın olduğunu söyledi diye Diyanet tarafından görevden uzaklaştırma cezası aldığı haberlere çıkıyor. Meslektaşları ayaklanacakları yerde sus-pus. Bu da yetmiyor eften püften şeyler için dahi twetler atan biz müslümanlar (!) bu konuda gıkımızı çıkarmıyoruz.
Kıyamette bu masum çocuklar hangi nedenden dolayı katledildi diye sorulduğunda bizim verecek cevabımız var mı? Dünyanın öbür ucunda Yahudiler dahi katledilen Filistin’li çocukların, masumların durumuna sessiz kalmazken biz kendimizi nasıl savunacağız? Biz Muhammed (a.s)’ın ümmeti olmakla gurur duyarken Filistin’li kardeşlerimizin imanı bize durun orada dedirtti. Bir dönün kendinizi sorgulayın, amellerinizi gözden geçirin. Sadece inandık demekle cennete gireceğinizi mi sandınız? (Ankebut 1-2)
Tam da bu noktada yeri gelmişken bir şeyi hatırlatmak isterim. Kur’an-ı Kerim’de Rabbimiz geçmiş kavimlerin kıssalarını aktarır. Bunun amacı sadece geçmişte yaşayan kavimlerden haberdar olmamız değildir elbette. Asıl amaç kıssalarda geçen olaylarda kavimlerin, kendilerine Allah’ın elçisi ilâhi hitabı ilettiği zaman verdikleri tepki. Mesela Musa (a.s)’ın kıssası Kur’an-ı Kerim’de defalarca farklı boyutlarıyla dile getirilen kıssaların başında yer alır. Hayatınızı kim gibi yaşadığınızı ve ahiretteki akıbetinizi öğrenmek istiyorsanız kıssalardaki rol modellere ve diyaloglara bakmamız yeterli. Musa (a.s)’ın kavmi ile geçen bir diyaloğuna bakalım; “Ey halkım! Allah’ın size vaat ettiği kutsal topraklara girin: ama (inancınızdan) vazgeçmeyin, yoksa kaybedenlerden olursunuz!” Onlar, “Ey Musa!” diye seslendiler, “Unutma ki o topraklarda zorba bir halk yaşıyor, ve onlar uzaklaşmadıkça biz kesinlikle oraya girmeyeceğiz; ama eğer oradan uzaklaşırlarsa o zaman gireriz”. (Bunun üzerine) Allah’ın nimetine mazhar olan ve (Ondan) korkanlar arasından iki kişi: “Onların üzerine kapıdan gidin!” dediler, “Çünkü, unutmayın, siz oraya girerseniz galip geleceksiniz! Ve eğer (gerçek) müminler iseniz Allaha güven duymalısınız!” (Ama) onlar: “Ey Musa!” dediler, “Ötekiler orada oldukça biz o (topraklar)a asla giremeyeceğiz. O halde sen ve Rabbin gidin ve birlikte savaşın! Biz burada kalacağız!” (Musa,) “Ey Rabbim! Benim sadece kendime ve kardeşim (Harun)a sözüm geçiyor! O zaman, bizimle bu sapkın halk arasına bir çizgi çek!” diye yalvardı. (Maide 21-25)
Şimdi bu ayetler ışığında bir değerlendirme yapalım: Bugün bizim kurduğumuz cümleler ile Musa (a.s)’ın kavminin kurduğu cümleler arasında bir fark görebiliyor musunuz? “Ey Musa sen ve Rabbin gidin savaşın! Biz burada kalacağız!” Eğer bu savaşta galip gelirseniz işte o zaman bizler de sizin yanınızdayız. İşte o zaman galibiyetinize ortak olur zaferi birlikte kutlarız! Bu cümleler bize tanıdık geliyor mu? Ama asıl vurgulamam gereken nokta şu ki; Musa (a.s)’ın kavmi azaba müstehak oluyor. Ne dersiniz şu an biz hangi noktadayız?
Yahudi bir kadın, elinde ölmüş bebeğiyle bir annenin yaptığı konuşmayı aktarıyor ve diyor ki, ben de anneyim ben bunu asla yapamam ve sorgulamaya başlıyor. Kur’an-ı aldım açıp ilk ayetini okudum sanki benimle konuşuyor diyor…
Sevgili dostlar artık Kur’an bizimle konuşmuyor. Biz Kur’an-ı Kerim’de Allah’ın emirlerini okuyup okuyup hatmediyoruz. Ama bizden istediklerini yerine getirmiyoruz. Dolayısıyla artık Kur’an bizimle konuşmuyor. Kendimizi avutmayalım. Bir an önce üzerimizdeki rehaveti, uykuyu atalım. Yoksa halimiz vahim.
Geçmişte de tarifi imkânsız acılar yaşanmış. Bugün zalimler mazlumlara nasıl acımasızca zulmediyorsa geçmişte de zalimler mazlumlara zulmediyormuş. Ama hiç bu kadar insanların müslümanların gözüne soka soka yapılmamıştı.
Bunca acı bunca zulüm yaşanırken bizler aynı dünyada yaşıyoruz. Bunları her an görerek yaşamımıza devam ediyoruz. Neden? Bizler vicdanımızı bu kadar çok mu köreltmişiz. Başka türlüsü olamaz. Halen yaşamaya devam ediyoruz. Bu nasıl mümkün?.
Hiçbir şey yapamamanın acısıyla kahrolup gitmemiz gerekmez miydi? Allah’ım şaşkın haldeyiz. Bize bir yol göster nasıl oluyor da yaşıyoruz? Bizler Müslüman değil miyiz? İnsan olmak demek bu değil ki!..
Bir çocuk düşse yanı başımızda dizi kanasa ve ağlasa onunla ağlayacak olan bizlere ne oldu?.. Bu sarhoşluk halimiz neden, bizi uyuşturan şey ne, çünkü mümkün değil bunca masum çocuk bunca masum insan gözümüzün önünde bunları yaşarken bu rahatlığımız… İzahı mümkün değil!
Bizim biz Müslümanların hali ahvali bu. Düşünsenize bir de bu insanlarla (Filistinli) aynı cennete konulacağımızı sanıyoruz!..