Doğal afetler hayatın bir parçası. Deprem, sel, çığ, heyelan, kasırga, hortum, volkanik patlama, tsunami insanların farklı coğrafyalarda karşı karşıya kalabildiği afetler.
Şu bir gerçek ki insanoğlu ne kadar önlem alırsa alsın ne kadar gelişmiş bir teknolojik güce sahip olursa olsun afetleri tamamen kontrol altına alıp yönetemez. Özellikle çok büyük ve yıkıcı olanlarını…
Mesela ABD sürekli hortum ve kasırgalarla mücadele etmesine rağmen bazen binlerce insanını bu felaketlerde kaybedebiliyor. Bir deprem ülkesi olan ve depreme en iyi şekilde önlemler alan Japonya’da dahi depremler hala can alabiliyor. Maalesef 2011 de yaşanan çok şiddetli depremde ve sonrasında yaşanan tsunami felaketinde binlerce insanını kaybetmişti. 32 km derinlikte ve kıyıdan kilometrelerce uzakta olmasına rağmen ülkenin büyük bir kısmı sular altında kalmıştı. Oysa Japonlar alınabilecek bütün tedbirleri almıştı. Bütün hesapları yapıp olası bir tsunaminin engellenebileceği en uygun dalgakıran yüksekliğinin 10 metre olması gerektiği sonucuna vardılar. Ama tsunami dalgaları öyle güçlüydü ki yer yer 40 metreyi geçtiği yerler oldu. Öyle ki arabalar, evler suyun önünde adeta çer-çöp gibi sürüklenip gitti. Nükleer reaktörler büyük zararlar gördü.
Bizde de 6 Şubat tarihinde 6-7 saat arayla çok büyük iki deprem oldu. Yüzeye çok yakındı ve bu yüzden çok yıkıcı oldu. Öyle ki 350.000 km’lik bir anda hissedilen bir depremin merkez üssü bizim ülkemizdi. Deyim yerindeyse kıtaları, ülkeleri kaydıracak kadar şiddetli bir deprem. Şiddeti yüzlerce atom bombası gücüyle kıyaslanan bir deprem…
11 ilimizde, ki bazılarını baştan aşağı yıktı, aynı anda yıkımlara sebep olan bir deprem. Anlayacağınız gerçekten çok ama çok büyük bir felaketti. Ve maalesef hiçbir gücün yetişemeyeceği bir felaketti. Ve devletin elinde tanrısal bir güç yoktu. Her yere yetişemedi, çok acı ama insan gücünü aşan böyle bir felakette herkesi kurtaramadı. Böyle bir felaket çaresiz kılan cinsten büyüktü, dehşetliydi. Çaresiz kaldığımız çok yer oldu. Ama hepimiz elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalıştık. Keşke daha fazlası yapılabilseydi ama bu kadar olabildi.
Bu meselede süregelen yapı stokumuzun çarpıklığı, kentsel dönüşümdeki yavaşlık, denetimdeki usulsüzlükler elbette ki tartışılmalı. Ama hepimizin şapkamızı önümüze alarak bu konuyu tartışması gerekir. Tüm kabahati siyasilere mal edemeyiz zira bu öteden beri gelen toplumsal bir hastalığımız. Usulsüz yapılarımız için ruhsat kovalayan biziz, kentsel dönüşüm dendiğinde bunu bir zenginleşme fırsatına çevirmek isteyen mülk sahipleri de müteahhitler de bizleriz. Denetim şirketleri, inşaat mühendisleri, ustalar, işçiler, usulsüzlükleri cezasız bırakan hukukçular, işini yalan yanlış yapanlara şefaatçi olan siyasiler bizleriz, hepimiziz. Ya Allah aşkına deprem sonrası yıkılması gereken evimizi, apartmanlarımızı bilirkişilerden kaçırmaya çalışan insanlarız maalesef. Tüm bunları düzeltmezsek, biz düzelmezsek neyin düzelmesini bekleyebiliriz?
Ülkede bir seçim oldu. Sıradan bir seçim. Adına kimisinin İslamcı, kimisinin milliyetçi, kimisinin solcu dediği ve her birinin aslında koyu bir muhafazakâr olduğu, hiçbirinin meselelerin esasına inmeye cesaret edemediği partilerin arasında geçen bir seçim. Yabancı düşmanlığının köpürtüldüğü, ırkçılığın ilahlaştırıldığı, resmi tapınma ritüellerine sıkı sıkıya bağlı kalınacağının güvencelerinin itinayla verildiği bir seçim… Ama sonuçta sadece bir seçim…
İşin doğrusu deprem bölgesinde AK Parti’nin yüksek oy almasını bekliyordum. Ama Hatay’da milletvekilliği seçiminde bu kadar oy almasını beklemiyordum. Beklediğim başka bir şey daha vardı: AK Parti’nin karşısında konumlanmış kendisini bu ülkenin ilk ve son sahibi sanan, kendisi gibi düşünmeyen herkesi katıksız cahil sınıfına koyan, kendilerini en çağdaş, en ilerici ve en insancıl kabul eden, ağızlarından küfrü ve hakareti düşürmeyen kesimin ortaya çıkacak sonuç karşısında takınacakları gayrı insani tavrı. Böyle düşündüğüm için kendime kızmıştım önce aslında. Bekliyordum ama bu kadarını onlar da yapamazdı diye düşünüyordum. Ama hayır, ağızlarına geleni söylediler. En çirkin sözlerle, küfürlerle, aşağılamalarla hakaret ettiler. İnsan dinlerken kendinden utanıyor, insanlığından utanıyor…
İşin garibi o kesimin çoğu bu azıp depremzedelere “cahiller, ölün, geberin” ve daha burada yazamadığımız küfürlerle utanmadan saldıranlar gibi küfür ve hakaret etmese de o düşünceleri destekler durumda. Tabii ki hepsi öyle değil ama benim gördüğüm büyük bir çoğunluk öyle düşünüyor.
Siyasi tercihi yüzünden böyle bir acıyı yaşamış insanlara nasıl hakaret edebilirsiniz? Bu hangi insanlığa sığar! Yaptığın yardımları başa kakmak nasıl bir alçaklıktır! Siz Hristiyan misyonerlerin yaptığı gibi oy misyonerliği için mi oralara gittiniz? Yardımlarınızın arasına onların İncil ve dolar sıkıştırması gibi siz de partinizin amblemlerini sıkıştırsaydınız o zaman. “Biz bu yardımları bizim siyasal dinimize gir diye size yapıyoruz, bilesiniz!” deseydiniz açık açık.
İşin vahim tarafı hala bu azgınların rezil saldırılarına karşı aidiyet hissettikleri partiden onların bu hadsizliklerini eleştiren bir açıklamanın olmamasıdır. Susmak ne anlama geliyor, onaylamak, doğru bulmak değil midir bu tavırları. Üstelik misafir ettiğiniz depremzedeleri misafirhanelerden, otellerden çıkarmaya başlanması, çadırların sökülmesi bu tavırların yanında olmak değil midir? Bu nasıl bir akıl tutulmasıdır, nasıl bir öfkedir ki tamamen kendinizi kontrol edemez duruma geliyor, kendi ayağınıza kurşun sıkıyorsunuz Allah aşkına. O çirkin söylemleri çokça dile getirmek ve bu söylemlere çanak tutmak, tepkisiz kalmak hangi “Helalleşmeye” hizmet edecek, inandırıcı kılacak acaba? Ya önünde 2.tur var daha. Hiç mi hesap etmiyorsunuz bu hakaretlerin sonucunu? Gazetecisi, gazetesi, oyuncusunun da katıldığı küfür ve hakaret koroları düzenliyorsunuz. Hani siz küfürden, hakaretten, ötekileştirmeden, ayırımcılıktan şikayetçi ve bunun karşısına insani normları koyanlar ve o normlara talip olanlardınız? Ne oldu demokratik tavrınıza arkadaş!
Depremi siz yaşamadınız, biz yaşamadık. O on bir ildeki insanlar yaşadı. Onlar sevdiklerini, evlerini, malını, mülkünü kaybetti. Günlerce enkaz altından çıkacak aile fertlerini, akrabalarını onlar bekledi. Felaketin büyüklüğünü onlar bizlerden çok daha iyi gördüler yaşayarak. Ve onlar imkanlar ölçüsünde yalnız bırakılmadıklarını düşünüyorlar. Ki yukarıda da belirttiğim gibi gerçekten kurumların hepsi ve halk elinden geleni yaptı. Ama siz bu durumdan bir düşmanlık kotarmak, oy kasmak, takipçi kasmak istediniz ve bu sizin istediğiniz gibi olmayınca tüm maskelerinizi yırtarcasına çıkarıp gerçek yüzünüzü gösterdiniz.
Bu denli büyük bir felaket yaşamış insanlara böyle hakaret etmek, küfretmek, aşağılamak insani bir tutum olamaz. Bu tutum ve söylemler, bu tarz düşünceler insanı asla ilerici, çağdaş, entelektüel, demokrat, eğitimli, saygılı, hoşgörülü yapmaz. Cahil, bağnaz, yobaz, saygısız, terbiyesiz, yalancı, ikiyüzlü yapar…