Aslında kötü bir kişilik taşıyor olmasına rağmen yine de kötülük işlemediği görülen kişi; iyi kişi demek değildir! Kim bilir belki de kötülüğünü sergileyebileceği uygun ortamı bulamadığından ya da çevresinde bir takım engeller olduğundandır. Böyle bir kişinin kötülük işleyip işlememesinden ziyade önemli olan beyninin fesat düşüncelerle örülü; kalbinin ise art niyetlerle dolu olmasıdır. Nitekim ıslah edilemeyen, engellenemeyen asıl kötülük de budur! Zaten fırsatını yakaladığı bir anda kötülüğünü bir akrep misali mutlaka aktifleştirecektir. Öyle ya! Kapalı bir cam şişede kendi hâlinde öylece tutulmakta olan bir akrebe karşı zehirli olduğu varsayımından hareketle bir reaksiyon gösterilmesi ne denli doğalsa, bu tür insana karşı temkinli davranmamak da aynı oranda bir gaflettir.
Şimdi bazılarımız haklı olarak şöyle düşünebiliriz; “akrebin zehirli olduğu aşikârdır ama insanın içini okumak o kadar da kolay değil ki!” Çok doğru! Ancak karşımızdakinin içini okumanın -kısmen de olsa- en pratik formülü; duyguların izole edilerek akıl ve mantıkla tartılması yani iyi bir gözlem, pür bir dikkatle gerçekçi bir şekilde ruhunun tahlil edilmesidir. Bunların sonucunda da o kişinin karakteristik yapısını tam olarak keşfedemezsek bile, en azından içimize çakacak olan o az bir şüphe ışıltısının vereceği fikirle, temkinli ve tedbirli davranma refleksimiz uyanacaktır.
Unutmayalım ki; insan olarak iç dünyamızı dışa karşı ne kadar kamufle edersek edelim yine de elimizde olmaksızın -artık ne hikmetse- gerek davranışlarımız gerekse sözlerimizle bir yerden muhakkak kendi kendimizi ele veririz. Öyle ya! Atalarımız; “küpün içinde ne varsa dışına da o sızar.” sözünü her hâlde boş yere söylememişlerdir.