Ben ‘İnsanım!’ diyen bir kişi; durup dururken neden kabalık eder, neden sıkça kusur ve suç işler ve neden acaba hiç bir hakkı olmamasına rağmen çevresinde bulunanları rahatsız edip strese sokar, hiç düşündünüz mü? Çünkü bu insan yaptıklarının, ettiklerinin farkında değil de ondan. Bu kişi aynı zamanda bu yaptıklarıyla çevresini üzdüğünden, onları strese soktuğundan da habersizdir. Söz gelimi; gayet sessizce görebileceği bir işi, çevresini rahatsız ederek yapan bir kişiyi düşünün. Siz de haklı olarak bu kişiyi uyarmaya kalkışırsınız ama gelin görün ki hiç beklemediğiniz bir tepkiyle karşılaşırsınız. Bu kişi; kendisini uyardığınız için sizi yadırgayacak, yargılayacak, hatta o da yetmeyecek sizi evhamlı, kaprisli, anlayışsız, huysuz belki de deli ilan edecektir. Böylelikle siz, yüzde yüz haklı iken birdenbire haksız bir konuma düşürülmüş olacaksınız. Artık varın da bu işten yakanızı kurtarın, kurtarabilirseniz tabii.
Peki, bu tür insanları böyle davranmaya iten sebep acaba ne olabilir? Yoksa ‘Ben insanım’ diyebilen bir kişinin durup dururken, bilerek ve göz göre göre haksızlık etmesi, karşısındakini üzmesi doğrusu olacak iş midir? Öyle ya! Bence böyle davrananlar yukarıda da değindiğim gibi birincisi, yaptıkları şeyin kötülük olduğunun farkına varamamalarındandır. İkincisi de -Yaptıklarından ve ettiklerinden kendilerine yapıldığında rahatsız olmuyorlar ya- hiç kimsenin de rahatsız olabileceğini düşünemediklerindendir. Yani başkalarının anormal bulduğu davranışı, kendilerinin bunu gayet normalmiş gibi algılamalarındandır. Sık sık aynı hatayı tekrarlamaları da sırf bu yüzdendir.
Aslında böyle davrananlara tam olarak deli demek mümkün değildir. Zira deli olsalar uyarılarınıza şiddetle tepki vermezlerdi. Görülüyor ki bunlar uyarıldıkları için tepki veren ama başkalarını rahatsız etiklerinin farkında olmayan, böylelikle de yarım kapasiteyle düşünenlerdir. Bundan dolayıdır ki bunlardaki problem, olsa olsa düşünce eksikliğidir. Başka da bir şey değildir. Ne dersiniz, sizce de öyle değil midir?